- αἰτιάομαι
- αἰτιάομαι fut. αἰτιάσομαι LXX; 1 aor. 3 pl. ᾐτιάσαντο (Tat. 20, 2) (Hom. et al.; OGI 484, 30; PTebt 35, 19; Philo, Decal. 87; Jos., Ant. 14, 44; LXX; Just., A I, 22, 3; Tat. 20, 2; Ath., R.) blame, accuse w. acc. of pers. (Hom. et al.; SIG 1236, 5f; PLips 37, 7; Jos., Ant. 15, 31) σεαυτόν Hm 9:8. τὸν κύριον Hs 6, 3, 5 (cp. Libanius, Or. 6 p. 354, 6 F. αἰτιᾶται τὴν θεόν; Pr 19:3).—To charge w. acc. and inf. foll. (as Just. A I, 22, 3; Ath. 34, 8) Ro 3:9 v.l.—DELG s.v. αἴτιος. M-M.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.